Porto dispatch, 2. Brian Eno e o amor de fin de semana
Hai un turismo específico desta cidade: o das parellas recén xuntadas e o das parellas a piques de romper.
É domingo e a cidade ten resaca. Nótase nos portais con xente durmindo a mona, nos restos de vasos diante dos bares, nos pantagruélicos brunch que lle mandan os turistas. Disto último é do que máis hai: turistas de todo tipo pero tamén dun tipo especifico: as parellas galegas cos seus dous subtipos, os que fan a primeira viaxe xuntos ao Porto e os que fan a derradeira.
Resulta divertido tratar de distinguilos pola rúa. Non é moi difícil adiviñar quen pasou a noite anterior fodendo e quen a pasou discutindo. Ou quen fixo as dúas cousas. Hai algo na cidade —o vento, as gaivotas, o deambular subindo escaleiras e baixando costas— que se presta especialmente ao drama. Nas parellas que viaxan por primeira vez sempre hai un deles que máis ou menos xa coñece a cidade porque xa trouxo antes outros amantes. Porto é o destino de escapada amorosa, furtiva ou non, preferida da miña xeración. Isto contábao moi ben meu amigo Carlos Meixide en A memoria dos meus pasos, a noveliña que publicou por entregas hai uns anos en Praza.gal e da que, nun xesto igual de xeneroso, partillou tamén os seus escenarios principais nesta pequena guía.
A Carlos pregunteille esta maña por whatsapp se o Hotel Peninsular, a carón de São Bento, un dos poucos que conserva o nome e letreiro de hai 25 anos, era aquel onde nos aloxaramos el, Tomás Lijó e mais eu na nosa primeira viaxe a Portugal cando eramos universitarios, en abril de…1998? Pero non, di que recorda que pararamos nunha pensión cutre no barrio da prostitución, por riba da estación. Despois lembrei que visitara o Hotel Peninsular nunha escapada romántica posterior. O caso é que me chamou a atencion, porque agora todo son AL (Alojamento Local aka AirBNB) e xa apenas hai pensións cutres nin, por sorte, prostitución detras da estación.
Ao Porto vaise a confirmar ou descartar amores. Tamén a xente vai facer fotos para Instagram. Moitas. Nesta quote de X están as dúas verdades, a de Xacobe Pato, que se fixo viral, e a da tal Paola, a quen lle debo dicir que coma ela vin ducias de parellas entre onte e hoxe facéndose un ao outro fotos de pura posturagem.
Mentres observaba estas parellas facendo fotos na Ribeira ou na Sé, buscando o lugar perfecto para o xantar perfecto (sen éxito porque esta cidade, aínda que está botada a perder polo turismo, aínda garda o bo costume de pechar case todo os domingos) pensei que sería moi guai facer unha antoloxía tipo Modern Love do New York Times de historias de amor de galegos no Porto. Daba para relatos, para podcast, para serie coproducida coa RTP. Mesmo se ti que me les tes algunha historia e ma queres compartir, podería publicala aquí de xeito anónimo. Sería moi divertido e poderiamos poñerlle un título tipo Amor galego à moda do Porto.
A primeira peli que vin onte no Porto/Post/Doc foi o documental Eno, sobre Brian Eno, e gustoume moito. Primeiro, porque sempre gusta coñecer os procesos creativos dos artistas que admiras, e aquí velos tanto agora, contados polo propio Eno, como en gravacións de arquivo da produción de cancións de U2 ou David Bowie. Segundo, porque a pesar dos seus dentes de ouro, que me dan algo de grima, este home é superatractivo, desde a súa época glam rock andróxina con pelo longo ata mesmo a época 90s na que parece teu tío Fernando nas fotos da túa primeira comuñón: calvo por diante e co pelo algo longo por detrás e unha camisa frouxa de cores metida por debaixo do pantalón de pinzas con cinto. Ata aí era guapo o condenado, nese peak of hotness que teñen os homes aos corenta.
Terceiro, porque son bastante fan das narrativas xenerativas e esta peli está programada para que cada vez que se vexa sexa unha montaxe diferente, grazas a un software feito para a ocasión que se chama case coma o artista: Brain One. Explícao moi ben nesta entrevista o seu director, Gary Hustwit, de quen igual vistes algún dos seus famosos documentais como Helvetica ou Objectified.
Esta cousa de deixar que a arte de beneficie do aleatorio ten bastante que ver coas famosas Oblique Strategies, o xogo de cartas para desbloquear a creatividade que fixeron en 1975 Brian Eno e Peter Schmidt, e que en determinados momentos tamén funciona como dispositivo do documental. Non sei se son útiles ou non, porque atopei unha chea delas á venda en eBay, pero ata se fixeron aplicacións dixitais co mesmo concepto: darche unha frase ao azar que che ofrecerá un pequeno desafío creativo polo que tirar co que estás facendo, cando te atopas un pouco perdido.
Acabo de sacar unha carta da versión web destas estratexias oblicuas e saíume isto:
Look closely at the most embarrassing details and amplify them
Non sei se é bo consello para a próxima entrega destes despachos desde o Porto. Pero en toda viaxe acontecen serendipias que debemos abrazar e que sempre poden adornar o noso relato.
Por agora diríxome ao Cinema Batalha a ver as curtas dunha directora xeorxiana, Salome Jashi, porque estou descubrindo que as directoras xeorxianas son as mellores. Xa vos contarei.